ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

                                                            

          Πριν λίγο καιρό ο παλιός και καλός μου φίλος και αδ:. Σπύρος Μπούμπουκας, για χρόνια στέλεχος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και τώρα στοχαστής των καιρών μας, ανέβασε στο facebook κείμενο με τις αρχές της Τεκτονικής ηθικής.

        Πιστεύω ότι οι Τεκτονικές αρχές, σήμερα στον αιώνα της καθολικής πληροφόρησης, θα πρέπει πλέον να βγουν στο φως της δημοσιότητας, πράγμα άλλωστε που είχα διακηρύξει στο λόγο μου στο Παγκόσμιο Συνέδριο όλων των Τεκτονικών δυνάμεων στο Λουξεμβούργο το 2001 στο οποίο μάλιστα προέδρευε ο ίδιος ο Δούκας του Λουξεμβούργου.

        Για το λόγο αυτό σήμερα και με αφορμή τα περί ηθικής έωλα, ανεβάζω ένα πόνημα, μια προσπάθεια που είχα κάνει στα πλαίσια του Τεκ:., το 2000, να δω «τι τελικά είναι ηθική» και αν μπορεί να υπάρξει μια «καθολική ηθική»

        Την παραθέτω αυτούσια.   

                                                                        Από το Δημοσθένη  Συρμή  33^ο 

        Για να μπορέσει κάποιος να μυηθεί στον Τεκτονισμό πρέπει να πληροί δύο βασικές προϋποθέσεις :

·       Πρώτη είναι να είναι ελεύθερος και η

·       Δεύτερη να είναι χρηστοήθης .

        Ας σταθούμε στη δεύτερη. Χρηστοήθης, χρηστών ηθών. Να σέβεται δηλαδή τους νόμους της ηθικής.

        Ας δούμε λοιπόν τι είναι αυτοί οι νόμοι ή τι είναι ηθική.

Κατά γενικό κανόνα όλοι σχεδόν οι άνθρωποι έχουμε την ιδέα του ηθικού και του μη ηθικού, σύμφωνα με τις γενικές αντιλήψεις του περιβάλλοντος μας. Όμως όταν πρόκειται να ορίσουμε την ηθική θα βρεθούμε μπροστά σε δυσκολίες γιατί η ηθική δεν είναι η ίδια σε όλες τις χώρες, σε όλους τους λαούς.

        Κάθε λαός δημιουργεί τη δική του ηθική σύμφωνα πάντα με τα ιδανικά της ευδαιμονίας του. Για παράδειγμα άλλα είναι τα ιδανικά ενός λαού πολεμικού άλλα ενός εμπορικού κοκ.

        Γενικά ηθική, είναι οι έννοιες που επικρατούν στη συνείδηση ενός λαού και αποσκοπούν στην πραγμάτωση του ιδεώδους της ευδαιμονίας του.

Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο ορισμός θα πρέπει να παρακολουθήσουμε την ηθική από τη γένεση της.

ΤΟ ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΣΤΟΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1999

         Από τη στιγμή που φάνηκε ο άνθρωπος πάνω στη Γη, πόθησε μια ζωή καλή κατά την αντίληψη του, από όταν βέβαια άρχισε να διακρίνει το ωφέλιμο και το επιζήμιο και τότε ταύτισε το ωφέλιμο με το πρέπον, το δίκαιο, το ηθικό και το επιζήμιο με το μη πρέπον, το άδικο το ανήθικο.

        Οι σκέψεις αυτές, ακαθόριστες και συγκεχυμένες στην αρχή, προάχθηκαν σιγά σιγά, με την πάροδο των αιώνων και άρχισαν να γίνονται σαφέστερες ιδέες και ιδιαίτερα από τη στιγμή που άρχισε ο άνθρωπος να ζει ομαδικό βίο.

        Στην προσπάθεια της ομαδικής αυτής ζωής, ότι βρήκε ωφέλιμο και καλό για την ευδαιμονία του το χαρακτήρισε σαν πρέπον, δίκαιο, ηθικό και φρόντισε να το επιβάλει με άγραφτους ή γραφτούς νόμους. Γι’ αυτό η κλοπή και ο φόνος χαρακτηρίσθηκαν, για παράδειγμα σαν πράξεις ανήθικες.

        Όμως είναι ανήθικες;

        Γι’ αυτόν που τον κλέβουνε είναι!   Δεν είναι όμως για τον κλέφτη αφού η πράξη αυτή αποβλέπει στην ευδαιμονία του. Μα κι’ ο φόνος είναι πράξη ανήθικη. Δεν είναι όμως όταν σκοτώνουμε σε πόλεμο προκειμένου να διατηρήσουμε την ευδαιμονία της ομάδας στην οποία ανήκουμε.

Έχουμε λοιπόν εδώ

ΦΡΑΝΓΚΛΙΝΟΣ ΡΟΥΣΒΕΛΤ

·       Πρώτο την ατομική ηθική που απορρέει από το ίδιο το άτομο, αποβλέπει στην ευδαιμονία αυτού και μόνο του ίδιου και αδιαφορεί εντελώς για τα συνυπάρχοντα άτομα και

·       Δεύτερο, την ομαδική ηθική που αποσκοπεί στην ευδαιμονία της ομάδας μέσα στην οποία εντάσσεται το άτομο και που για να την διατηρήσει συγκρούεται συχνά με άλλες ομάδες.

Όμως για να περάσουμε από την πρώτη στη δεύτερη μορφή ηθικής, πρέπει να δεχθούμε πως το ωφέλιμο για το άτομο μιας ομάδας ,δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τον περιορισμό του να μην είναι επιζήμιο για την υπόλοιπη ομάδα ή ακόμα και για ένα άλλο άτομο της ίδιας ομάδας.

        Έτσι λοιπόν γεννιέται η ηθική στον ομαδικό βίο.

        Αλλά αν τώρα θεωρήσουμε το αληθινά ωφέλιμο, όχι μόνο εκείνο που δεν βλάπτει τους άλλους, αλλά και τους ωφελεί, αν δώσουμε δηλαδή θετική χροιά, ενεργητική απήχηση στο ατομικά ωφέλιμο, τότε θα έχουμε μια μάλλον προηγμένη ηθική.

        Έτσι, εμφανίζονται οι Θρησκείες και διατυπώνουν ηθικούς νόμους με βάση αυτή την τελευταία θέση. Εμφανίζουν μάλιστα τους νόμους αυτούς σαν να προέρχονται από τον ίδιο το Θεό.

ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ VII ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

       

        Όταν για παράδειγμα ο Μωησής, ανέβηκε στο όρος Σινά το έκανε όχι για να λάβει τις εντολές του Θεού αλλά για να υψώσει την ηθική των Ιουδαίων, μέχρι την έννοια του Θεού, περιβάλλοντας τη, με την παντοδυναμία του Θείου.

        Έτσι οι ηθικές διδασκαλίες που παρουσίασαν κατά καιρούς οι διάφορες θρησκείες, δεν προέρχονται από τον θεό, αλλά αυτές δημιούργησαν το Θεό, με βάση τις ηθικές που ήταν ανάλογες του πολιτισμού της εποχής, προσαρμοσμένες στις γενικές αντιλήψεις του περιβάλλοντος και φτιαγμένες έτσι ώστε να εξυπηρετούν την ευδαιμονία της ομάδας .

        Για το λόγο αυτό έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Παράδειγμα, στο Μωαμεθανισμό η πολυγαμία είναι πράγμα απόλυτα ηθικό ενώ για το Χριστιανισμό είναι ανήθικο και αισχρό.

        Όχι μόνο έρχονται σε αντίθεση η μια ηθική με την άλλη, αλλά καθώς τα χρόνια περνούν τα Θεία και ηθικά διδάγματα, που υποτίθεται πως προέρχονται από την απόλυτη Θεία γνώση, γίνονται αναχρονιστικά. Έτσι αναγκαστικά αναθεωρούνται και προσαρμόζονται στον πολιτισμό.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΟΛΦΑΝΓΚ ΓΚΕΤΕ

       

       Για παράδειγμα πριν 100 χρόνια, ήταν απόλυτα ηθικό και δίκαιο για τη Βραχμανική ηθική το να καεί η γυναίκα ζωντανή μαζί με το νεκρό σύζυγο της. Τώρα βέβαια  είναι παράνομο και ανήθικο. Εξακολουθεί όμως να είναι ανήθικη η διατάραξη της ησυχίας των ιερών αγελάδων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στη χώρα των Βραχμάνων.

       Βλέπουμε λοιπόν πως οι ηθικοί νόμοι που θεμελίωναν οι διάφορες θρησκείες, όχι μόνο δεν προέκτειναν την ηθική πέρα από τον ωφελιμισμό της ομάδας, αλλά με το δογματισμό απαγορεύουν ακόμα και την εξέλιξη αυτής της ηθικής, δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στις ανθρώπινες κοινωνίες.

        Παράδειγμα: οι αμβλώσεις για τους Καθολικούς η κατανάλωση χοιρινού και τα δικαιώματα της γυναίκας για τους Μωαμεθανούς, οι ιερές αγελάδες για τους Ινδουιστές κτλ κτλ.

        Η ανάπτυξη όμως του πολιτισμού απαιτούσε μια πιο εξελιγμένη ηθική, μια ηθική που να πλαισιώνει όλο και περισσότερους ανθρώπους και αν γίνεται, μια καθολική ηθική.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

        Και έτσι λοιπόν, οι φιλόσοφοι γράφουν, οι ποιητές υμνούν, οι ηγέτες νομοθετούν, οι λαοί ξεσηκώνονται και επαναστατούν, βίαια ή ειρηνικά και αρχίζει να δημιουργείται μια καινούρια ηθική, όπου η δουλεία καταργείται, η γυναίκα παίρνει το ρόλο που της ανήκει, οι διαφορές παύουν να λύνονται με όπλα, αναγνωρίζεται η ισότητα των φυλών,  κλπ. κλπ.

        Σε πολλούς τόπους, μάλιστα καταργούν και αυτή τη θρησκεία, σε μια προσπάθεια να ωφεληθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι.

        Αλλά ούτε και αυτή η «προηγμένη» ηθική κατορθώνει να πλαισιώσει το σύνολο των ανθρώπων και να γίνει ίδια για όλα τα λογικά όντα.

        Καθήκον του Τέκ:. είναι να προχωρήσει πιο πέρα. Και πράγματι, τα Τεκ:. κείμενα, προϊόντα μελέτης και σοφίας αιώνων ορίζουν την ηθική ως εξής:

        « Η ηθική είναι η επιστήμη η βασιζομένη επί της ανθρωπίνης διανοήσεως. Είναι ο παγκόσμιος ,ο αναλλοίωτος ο διέπων τα πάντα λογικά και ελεύθερα όντα νόμος.»

        Τα Τεκ:. κείμενα εδώ μιλούν για έναν ηθικό νόμο, παγκόσμιο που διέπει όλα ανεξαιρέτως τα λογικά όντα. Άρα λοιπόν για τον Τεκ:. η ηθική πρέπει να προεκταθεί πέρα από τα όρια οποιουδήποτε ατόμου, ομάδας, ιδεολογίας, τόπου η χρόνου.

ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΛΑΦΑΓΙΕΤ

         Πιο πάνω ταυτίσαμε το ηθικό με το ωφέλιμο και το ανήθικο με το επιζήμιο και είδαμε πως η ηθική έχει σαν σκοπό την ευδαιμονία ΟΛΩΝ των ανθρώπων αν αυτό είναι δυνατό.

        Ποια λοιπόν μπορεί να είναι η μορφή αυτής της ηθικής που θα ικανοποιεί τις ανάγκες όλων των ανθρώπων; και που θα στηριχθεί αυτή η ηθική;

Η απάντηση υπάρχει στην Τεκτονική τριλογία:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΙΣΟΤΗΣ -  ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ

        Ας οραματισθούμε ένα κόσμο που τα μέλη του θα έχουν σαν βάση, συνειδητά, αυτή την τριλογία. Όχι πια πόλεμοι  όχι πια εχθρότητες όχι πια μίση και πάθη. Όλοι μαζί για ένα κοινό σκοπό: Τη βελτίωση της Ανθρωπότητας.

        Το μεγάλο όμως  πρόβλημα που μπαίνει τώρα είναι, πως θα επιβάλουμε τις ιδέες αυτές, όχι πουθενά αλλού παρά μόνο στον εαυτό μας. Αν στρέψουμε λοιπόν το βλέμμα προς τα μέσα και ρωτήσουμε με ειλικρίνεια:

·       Πιστεύω πως ο διπλανός μου είναι ελεύθερος να απολαύσει τα αγαθά της ζωής, όσο και εγώ;

·       Πιστεύω πως ο συνάνθρωπός μου έχει τα ίδια δικαιώματα με μένα ανεξάρτητα από το χρώμα του τη γλώσσα του τις πεποιθήσεις του, την οικονομική και κοινωνική θέση του και τη θρησκεία του;

·       Πιστεύω πως αυτός ο διπλανός συνάνθρωπός μου, που όμως τόσο διαφέρει από μένα είναι ο αδελφός μου;

Δύσκολα ερωτήματα. Ακόμα πιο δύσκολες οι απαντήσεις.

        Το ανθρώπινο εγώ ορθώνεται σαν πελώριο τείχος, ακόμα και στον Τέκτονισμό. Όμως εδώ δεν υπάρχει θέση για πάθη, φανατισμό προκαταλήψεις και εγωισμό. Ο διπλανός μας είναι Αδελφός, απόλυτα ίσος με μας, ελεύθερος όσο και εμείς.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ

        Ο σκοπός της ύπαρξης, στους ανθρώπους της σκέψης είναι γνωστός.

Η φύση είναι πια γνωστό πως εξελίσσεται. Από τα κατώτερα στάδια περνάει ολοένα στα ανώτερα με μοναδικό σκοπό να φτάσει το ανώτατο στάδιο το πραγματικό είναι, το τέλειο, το απόλυτο Ένα.

        Σκοπός μας είναι να επισπεύσουμε αυτή την εξέλιξη, να υψωθούμε πάνω από το φυσικό μας είναι, πάνω από το νόμο της δυαδικότητας που διέπει τη φυσική γήινη ζωή μας και να πετύχουμε την ένωσή μας με την πρωταρχική ουσία, το απόλυτο Ένα.  

        Ο παραπάνω δρόμος ανήκει βέβαια στη σφαίρα του ιδεατού.  Η πραγματικότητα διαφέρει πολύ.  Είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε ανάμεσα στους  άλλους ανθρώπους, ανάμεσα σε πάθη που συγκλονίζουν τον κόσμο. Δεν μπορούμε να απομονωθούμε από όλα αυτά. Έτσι  ο δρόμος είναι εξαιρετικά δύσκολος. Χρειάζεται την εφαρμογή κάποιου ηθικού νόμου.

        Ο άνθρωπος αποτελείται από το υλικό φθαρτό σώμα και το άφθαρτο ενεργειακό πνεύμα. Το πνεύμα είναι αναπόσπαστο από το φορέα του, τον άνθρωπο. Έτσι το υλικό σώμα δεν μπορεί να αγνοηθεί στη δημιουργία του ηθικού νόμου. Με άλλα λόγια δεν μπορούν να αγνοηθούν οι υλικές ανάγκες, που σε τελευταία ανάλυση εξασφαλίζουν την ύπαρξη του ανθρώπου στη ζωή.

        Οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου θα μπορούσαν να χωρισθούν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες.

·       Τη συντήρηση

·       Τη διαιώνιση του είδους και

·       Την πνευματική παρακαταθήκη.

        Στον Τεκτονισμό οι τρεις αυτές βασικές ανάγκες παρουσιάζονται με τη μορφή των στηλών της Ισχύος, της Σοφίας και του Κάλους.

Στη στήλη της Ισχύος, βρίσκεται ότι αφορά αυτή καθαυτή τη ζωή, την απόχτηση ισχύος για την όσο καλύτερη συντήρησή της. Ευνόητο είναι ότι η αναζήτηση των άλλων δύο είναι μάταιη αν δεν υπάρχει η πρώτη, δηλαδή το Ζην.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΙΛΕΣ

        Και εδώ έχει εφαρμογή ο ηθικός νόμος του τεκτονισμού:

Μέτρο στην απόκτηση ισχύος! Η επιδίωξη υπερβολικών αγαθών θα στερήσει ελευθερία από συνανθρώπους μας. Η φιλαρχία, η απληστία, η ματαιοδοξία δεν έχουν θέση ανάμεσα στους Τεκ:. 

        Η στήλη του κάλους είναι συνδεδεμένη με τη διαιώνιση του είδους. Ούτε εδώ όμως πρέπει να προσκολληθούμε. Αλίμονο αν μείνουμε δέσμιοι του κάλους, δηλαδή των ηδονών και των απολαύσεων.

        Η στήλη της Σοφίας αντιπροσωπεύει τη γνώση και την πνευματική απόλαυση. Ωστόσο η στείρα γνώση δεν ωφελεί. Τέτοιοι άνθρωποι γίνονται υπερόπτες, γεμάτοι συμπλέγματα, που καταπονούν τους συνανθρώπους.

        Ας περάσουμε λοιπόν  από τις τρεις στήλες χωρίς να προσκολληθούμε σε καμία από αυτές. Ας επιζητήσουμε τα πάντα με μέτρο σεβόμενοι πάντοτε την ελευθερία του άλλου σκεπτόμενοι πως αυτός ο άλλος έχει τα ίδια δικαιώματα με μας, είναι απόλυτα ίσος με μας.

         

        Ας αφήσουμε τα μέταλλα “προ της θύρας του ναού” ας προσπαθήσουμε να αποβάλουμε από μέσα μας κάθε μίσος κάθε ζήλια, υπεροψία, εγωισμό, κάθε αντιφορά κάθε τι που χωρίζει.

        “Ας χαλιναγωγήσουμε τα πάθη μας υψούμενοι υπεράνω των ποταπών συμφερόντων. Ας εργαζόμεθα άπαντες προς βελτίωσιν υμών αυτών εθίζοντες το πνεύμα μας προς σύλληψιν των υψηλών ιδεών της δόξης της αρετής και του καθήκοντος.

ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ

        Έτσι λοιπόν ισορροπούμε ανάμεσα στις τρεις στήλες και θεμελιώνουμε την ύψιστη, παγκόσμια, καθολική ηθική.

     Την ΑΓΑΠΗ

        Η αγάπη είναι ο τρόπος με τον οποίο απολαμβάνουμε τα αγαθά του κόσμου. Είναι η δύναμη που αναδείχνει τον κόσμο σε ενότητα στις άπειρες αντινομίες του, είναι ο συνδετικός κρίκος των όντων, είναι ο ενωτικός δεσμός των ανθρωπίνων όντων. Στη φυσική της έννοια  η Αγάπη είναι ένα πρωταρχικό αίσθημα, μια ισχυρή ψυχική δύναμη, μια προδιάθεση, μια έμφυτη ορμή που μας κάνει να ξεχυνόμαστε έξω από τον εαυτό μας και να επιστρέφουμε πάλι σ’ αυτόν αέναα, βρίσκοντας τον κάθε φορά να βαδίζει όλο και πιο σταθερά το δρόμο για την τελείωση.

     Η Αγάπη λοιπόν είναι το θεμέλιο της τέλειας Ηθικής ας την αναζητήσουμε!

Βιβλιογραφία:

• Τεκτονικά Γραπτά κείμενα
• Ι. Θεοδωρακόπουλος “Εισαγωγή στη Φιλοσοφία” 
• H. Deglasenapp “World history of religions”
• George Bernard Shaw “ Κοινωνικά Συστήματα”
• Ι. Κορδάτος “Αρχαίες θρησκείες και χριστιανισμός”
• Jean Paul Sartr “Existentialism”