Σέβομαι και
τιμώ τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας όπως είναι ο μεγάλος εορτασμός του Αγίου
Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη.
Όμως, πάνω απ’
όλα, εκτιμώ την αλήθεια!
Ερευνώντας λοιπόν για να δω ποιος στην πραγματικότητα ήταν ο Άγιος Δημήτριος ο μυροβλύτης προστάτης της
Θεσσαλονίκης, με έκπληξη ανακάλυψα τα παρακάτω.!
Τα ιερατικά
κείμενα αναφέρουν τον άγιο ως γόνο αριστοκρατικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης
που γεννήθηκε γύρω στο 280 μ.Χ. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Δημήτριος
ανελίχθηκε στις βαθμίδες του ρωμαϊκού στρατού και έγινε χιλίαρχος σε ηλικία
μόλις … 22 ετών. Περί το 300μ.Χ. ασπάσθηκε το χριστιανισμό. Ο αυτοκράτορας
Διοκλητιανός διέταξε διωγμό εναντίων των χριστιανών και κάλεσε τον Δημήτριο να
απαρνηθεί την πίστη του. Ο Δημήτριος αρνήθηκε, μαρτύρησε και θανατώθηκε περί το
306μ.Χ.
Οι πραγματικοί
όμως ιστορικοί της εποχής δεν αναφέρουν κανένα με το όνομα Δημήτριος και
μάλιστα χιλίαρχο του Ρωμαϊκού στρατού. Ακόμη, από στα μαρτυρολόγια της εκκλησίας
του 4ου και του 5ου αιώνα δεν υπάρχει αναφορά σε λατρεία ή μαρτύριο κάποιου
Δημήτριου στη Θεσσαλονίκη.
Στα μαρτυρολόγια
αναφέρεται μόνο ένας διάκονος με το όνομα Δημήτριος, στο Σίρμιουμ της Παννονίας (σημερινή
Σρέμσκα Μιτρόβιτσα) στα βόρεια της Σερβίας ο οποίος μαρτύρησε επί Αυτοκράτορα Διοκλητιανού.
Σύμφωνα λοιπόν
με τους ιστορικούς κανένας χριστιανός Δημήτριος δεν μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη.
Το πώς προέκυψε αποτελεί αίνιγμα για τους μελετητές μερικοί των οποίων την
«κατασκευή» του Αγίου, αποδίδουν στις μηχανορραφίες του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Η «κατασκευή»
αγίων ήταν συνήθης τακτική και δανείζονταν τους «αγίους» συνήθως από την
Ελληνική ιστορία και μυθολογία. Τον «άγιο» Δημήτριο, προφανώς, τον δανείσθηκαν
από το μύθο του Κάστορα και του Πολυδεύκη.
Είτε το θέλουμε είτε όχι αυτή είναι η αλήθεια.
Τέλος με ενοχλεί αφάνταστα που η θρησκεία
της αγάπης και της ... αλήθειας, θέλει τους πιστούς της να προσκυνούν την εικόνα ενός "άγιου" που σκοτώνει τον αντίπαλό του!
Που πήγαν άραγε η ρήσεις του Ιησού, "αγαπάτε τους εχθρούς υμών" ή το "όστις σε ραπίσει εκ της μιας παρειάς στρέψον αυτώ και την άλλην…" κλπ. κλπ.
