ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 40 ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ

                                                                                                                          του Δημοσθένη Συρμή

Ανώνυμοι και επώνυμοι ήρωες της εποποιίας του 40 που ακόμα ζείτε και σε σας που πεθάνατε για τη λευτεριά αυτού του τόπου, εγώ ένας ασήμαντος πολίτης αυτής της χώρας σας ζητάω ταπεινά συγνώμη.

Ναι! Σε σας που εναντιωθήκατε στη φασιστική πρόκληση με το περίφημο ΟΧΙ του 40.

Σας τιμούμε, εσάς και όσους έδωσαν τη ζωή τους για να μείνει η πατρίδα μας ελεύθερη, εσάς που βασανισθήκατε και πεθάνατε στην αντίσταση κατά του κατακτητή.

Στους πανηγυρικούς της ημέρας σας ορκίζονται πως το ίδιο και εμείς θα πράξουμε αν ποτέ βρεθούμε σε τέτοια θέση γιατί δεν ξεχνάμε ποτέ πως είμαστε απόγονοι Μαραθωνομάχων και Σαλαμινομάχων, του Λεωνίδα και του Παλαιολόγου του Κολοκοτρώνη και του Διάκου του Οδυσσέα της Ιθάκης,… όμως σας λένε ψέματα!!!         

………….

 Ήταν τρεις το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου 1940, όταν ο Ιταλός πρέσβης επέδιδε το τελεσίγραφο στον τότε πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά:

Ή επιτρέπει η Ελλάδα τη διέλευση και παραμονή των Ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα μας ή το λόγο θα έχουν τα όπλα. Και τότε ο πρωθυπουργός  είπε μια μοναδικά απλή λέξη: ΟΧΙ.

Μα δεν ήταν μόνο τα χείλη του Μεταξά που έλεγαν το ΟΧΙ. Ήταν τα χείλη η καρδιά και η ψυχή του κάθε Έλληνα σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας, που βροντοφώνησαν το ΟΧΙ.

Την ώρα πού σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη είχε υποκύψει και  στέναζε κάτω από τη μπότα του κατακτητή, στη μικρή Ελλάδα  αντηχούσε απ΄ άκρη σ’  άκρη το, ΟΧΙ στην παράδοση ΟΧΙ στην  υποδούλωση, ΟΧΙ στη σκλαβιά, θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε.

Και ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες, με τραγούδια και ενθουσιασμό να πάνε στο μέτωπο και ν’ αντιτάξουν τα στήθια τους, για μια ακόμα φορά στην επιδρομή του εχθρού.

Μια χούφτα Έλληνες, με λιγοστά και παρωχημένης τεχνολογίας όπλα, έμελλε να αναχαιτίσει τον πανίσχυρο Ιταλικό στρατό με τους 8 εκατομμύρια λογχοφόρους, τα μηχανοκίνητα και τα αεροπλάνα.

Ο φασίστας Μουσολίνι πίστευε πως η κατάχτηση της Ελλάδας ήταν περίπατος. Ξέχασε όμως πώς τη χώρα αυτή την υπερασπίζονται απόγονοι του Λεωνίδα του Ανδρούτσου και του Διάκου.

Ξέχασε ότι η ύλη είναι ανίσχυρη μπροστά στο πνεύμα.

«Η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα και με το αίμα».

Και βλέπει τις πάνοπλες, περήφανες, στρατιές του να συντρίβονται και να υποχωρούν άτακτα. Μια ολόκληρη αυτοκρατορία νικιέται από μια χούφτα Έλληνες.

Κορυτσά, Πόγραδετς, Πρεμετή, Αργυρόκαστρο, Αγ. Σαράντα,  Χιμάρα, πέφτουν το ένα μετά το άλλο στα χέρια των Ελλήνων.

Ο φασίστας ξεφτιλίζεται!

Ο κόσμος ολόκληρος παρακολουθεί, με κομμένη την  ανάσα, το θαύμα της Ελληνικής ψυχής. Και τότε είναι που το ΒΒC μεταδίδει τη φράση του Τσόρτσιλ:

«We used to believe that Greeks fight like heroes now we believe that heroes fight like Greeks». Πιστεύαμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, τώρα πιστεύουμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.

 Έξη ολόκληρους μήνες αντέχουν οι Έλληνες παλεύοντας σαν τα λιοντάρια, ενάντια στον εχθρό, μέχρι τον Απρίλη του 41, όταν 24 μηχανοκίνητες Γερμανικές μεραρχίες υποστηριζόμενες από τα φοβερά στούκας, εισβάλουν σε κάθε γωνιά των συνόρων μας και πατούν τα χώματα μας. Ο αγκυλωτός σταυρός βεβηλώνει τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. 

 Όμως εκείνοι οι Έλληνες δεν νικήθηκαν.

 Δεν σταμάτησαν ποτέ τον αγώνα για τη λευτεριά. Ανάμεσα στη πείνα, τις στερήσεις, τη διαφθορά των συνειδήσεων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις εκτελέσεις, οργανώνουν την μια και ενιαία Εθνική  Αντίσταση, φέροντας καίρια πλήγματα κατά του εχθρού.

Και ο αγώνας δικαιώνεται γιατί ο κόσμος καταλαβαίνει πως ο εχθρός δεν είναι αήττητος και εμψυχώνεται, για να φτάσουμε στην απελευθέρωση του 44.  

Στα βουνά της Αλβανίας, αλλά και στη συνέχεια, εκείνοι οι Έλληνες έδειξαν στην ανθρωπότητα πώς η υπεροχή δεν ανήκει στο πλήθος αλλά σ’ αυτούς που λατρεύουν τη λευτεριά και την ανεξαρτησία. Η νίκη δεν ανήκει στα κανόνια αλλά σε κείνους που έχουν το θάρρος και την τόλμη, τις μεγάλες παραδόσεις και τις υψηλές αξίες.        

Για την Ελληνική φυλή η ύψιστη αξία είναι η ελευθερία. Είναι το στοιχείο εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει απ’ τα ζώα. Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης είναι η αναγκαία συνθήκη για τη δημιουργία του πολιτισμού και των πανανθρώπινων αξιών.

 Η μακραίωνη Ιστορία μας  είναι γιομάτη από αγώνες για τη διατήρησή της.  Η άσβεστη και ακοίμητη φλόγα της λευτεριάς καίει σε κάθε Ελληνικό κύτταρο από τα πανάρχαια χρόνια.

Το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» κυριάρχησε στους αιώνες μέσα στην Ελληνική ψυχή.

Αυτή ή φλόγα κι’  αυτό το σύνθημα ήταν που οδήγησε τους Έλληνες να  πολεμήσουν ενάντια στις δύο πανίσχυρες σκοτεινές δυνάμεις. Και νίκησαν, νίκη λαμπρή και ένδοξη.   

Και έτσι το ΟΧΙ, οι νίκες που ακολούθησαν και ο αγώνας ενάντια στον κατακτητή, γράφτηκαν με χρυσά γράμματα όχι στην Ελληνική μόνο, αλλά στην παγκόσμια Ιστορία αφήνοντας μας μια ιερή παρακαταθήκη:

Να μείνουμε άγρυπνοι φρουροί της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Όμως φαίνεται πως μέσα στα 72 χρόνια, που πέρασαν από τότε, αλλοτριωθήκαμε. Δεν έχουμε καμίά απολύτως σχέση με σας που πολεμήσατε. Είμαστε έρμαια της παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς  αλλοτρίωσης του καιρού μας.

Ξεχάσαμε το παρελθόν μας! Ξεχάσαμε ότι είμαστε απόγονοι Λεωνίδιδων και Κολοκοτρωναίων. Η ιερή παρακαταθήκη των αγώνων του 40-44 πήγε περίπατο.

Ο Λεωνίδας και οι τρακόσοι χάθηκαν.

Οι Εφιάλτες πλέον κυριαρχούν και είναι έτοιμοι να παραδώσουν τη χώρα στο 4^ο Ράιχ. Έτσι απλά όπως έκανε ο Δανός βασιλιάς που παράδωσε το στέμμα του στο μοτοσικλετιστή του Χίτλερ.

Και εμείς οι Νεοέλληνες κοιμόμαστε το ύπνο του δικαίου, αποχαυνωμένοι και υπνωτισμένοι από Πρετεντέριδες και Τρέμες, χαμένοι ανάμεσα στo Φραπέ και στα Facebooks.

Αντί να πάρουμε τα όπλα ενάντια στους κατακτητές του 4^ου Ράιχ  και των προδοτών της εσωτερικής τρόικας, απολαμβάνουμε φραπέ βλέποντας στο κουτί τους σύγχρονους Γκεμπελίσκους να μας εξηγούν γιατί πρέπει να παραδοθούμε στα Τραπεζιτικά, Νεοναζιστικά συμφέροντα.

Οι τροικανοί σήμερα μας φέρνουν, με τη συνεργασία των προδοτών Ελλήνων συνεργατών τους, μια νέα κατοχή με όλα τα χαρακτηριστικά εκείνης του 40, με εξαίρεση ίσως τους σκοτωμούς και προσπαθούν να μας πείσουν ότι έτσι θα είναι καλύτερα για τη ζωή μας το ίδιο δηλαδή που έκανε τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου του 40 ο Ιταλός πρεσβευτής Εμμανουέλε Γκράτσι.

Μόνο που τότε ο Πρωθυπουργός Μεταξάς είπε ΟΧΙ και οι Έλληνες εκείνοι ξεσηκώθηκαν και πήραν τα όπλα, ενώ σήμερα ο Πρωθυπουργός Σαμαράς και συνεργάτες του λένε ναι και εμείς οι Νεοέλληνες απολαμβάνουμε (ως πότε όμως;) το φραπέ μας. 

Σας ντροπιάζουμε ήρωες του 40!  Και γι’ αυτό, εγώ ο ασήμαντος Έλληνας αισθάνομαι την ανάγκη να σας ζητήσω ταπεινά ΣΥΓΝΩΜΗ