ΛΙΟΜΑΖΩΜΑ

             

ΤΟ ΚΤΗΜΑ ΣΥΡΜΗ

           Σε μας τους παλιότερους είναι γνωστό πως τούτη η εποχή στο νησί μας είναι η εποχή του λιομαζώματος. Το λάδι και το κρασί είναι τα μόνα προϊόντα που παρήγαγε το Θιάκι. Τώρα παράγει… τουρισμό και το λιομάζωμα δεν είναι στις προτεραιότητες των νέων. Είναι βλέπετε δουλειά εξόχως κουραστική, πολύ πιο κουραστική από το να σερβίρεις… τουρίστες.

           Σήμερα έχει αλλάξει ο τρόπος του λιομαζώματος. Τώρα διαθέτουμε, πανιά, χτένες, αλυσοπρίονα, κόφτες χονδρών κλαδιών και βέβαια μηχανές λιομαζώματος και συνήθως η δουλειά εξελίσσεται σε τέσσερις φάσεις.

·        Το κλάδεμα

·        Το χτένισμα των κλαδιών, κάτω  και  πάνω στην ελιά,

·        Το κάψιμο των κλαδιών

·        Τη συλλογή ξυλείας  

Ωστόσο εξακολουθεί να είναι βαριά δουλειά, έτσι μόλις πέσει το φως φθάνεις στο σπίτι κατάκοπος! Που να έχεις όρεξη να βγεις!! Νιώθεις όμως ικανοποιημένος που μάζεψες το δικό σου λάδι.

          Παλιότερα (πριν 50-60 χρόνια) θυμάμαι να μαζεύουν τις ελιές από το δέντρο με τα χέρια. Τις μάζευαν σε ένα πάνινο σακούλι που κρέμονταν μπροστά τους. Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες έφερναν στο νησί ειδικές λιομαζώχτρες από «πέραθε» δηλαδή από το Μήτικα, την Κατούνα, αλλά και από τη Λευκάδα που μάζευαν γρήγορα, ενώ οι άντρες έκοβαν και «συγύριζαν» το δέντρο ώστε να καρπίσει και την ερχόμενη χρονιά. Κάποιες απ’ αυτές, οι πιο όμορφες, παντρεύτηκαν Θιακούς και έμειναν στο νησί.

          Η δουλειά που κάνανε οι λιομαζώχτρες ήταν βασανιστική ιδιαίτερα όταν τύχαιναν να δουλεύουν για «σκληρούς» γαιοκτήμονες. Ανέβαιναν στην ελιά το πρωί μόλις έφεγγε και κατέβαιναν λίγο πριν πέσει το φως. Πάνω στο δέντρο κολάτσιζαν πάνω από το δέντρο έκαναν την ανάγκη τους. Ευτυχώς αυτοί οι γαιοκτήμονες ήταν ελάχιστοι στο Θιάκι….

          Το λιομάζωμα εκείνο τον καιρό κράταγε από το Νοέμβρη μέχρι και το Φλεβάρη και βέβαια η ποιότητα του λαδιού δεν ήταν καλή, γιατί οι ελιές μαζεύονταν υπερώριμες ενώ πολλές φορές σάπιζαν μέσα στο ρωγό. Όμως έπρεπε να βγάλουν πολύ λάδι γιατί ζούσαν απ’ αυτό.

Η ΙΝΤΑΝ ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟ

          Μερικές εικόνες της παιδικής ηλικίας έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Θυμάμαι το μπάρμπα Στάθη, τον μπακάλη, που είχε ένα πλιθάρι όπου έριχνε το λάδι που του φέρνανε για το ανταλλάξουνε με ζάχαρη, ρύζι και μακαρόνια!!!!  (λέτε να ξαναπάμε πίσω σε κείνη την εποχή; Λίγο μας χωρίζει!!)

          Το λάδι λοιπόν είναι πολύτιμο, αποτελεί δε τη βάση της μεσογειακής διατροφής που έχει αποδειχθεί η πλέον υγιεινή.

          Δυστυχώς σήμερα, συνεπαρμένοι από τα καταναλωτικά αγαθά το περιφρονούμε!  Λίγοι είναι πια αυτοί που αφιερώνουν μερικές μέρες για να μαζέψουν το λάδι τους. Μαζί με τους λίγους και εμείς!

          Κάποιος, χαριτολογώντας (;) μου είπε: μα σοβαρολογείς ότι μαζεύεις ελιές;

          Ναι φίλε μου σοβαρολογώ και αισθάνομαι περήφανος γι’ αυτό.