ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973: Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιώ αυτή την ιστορία! Μου τη θύμισε ο φίλος μου ο Χάρης, στρατηγός της αστυνομίας σήμερα (τότε ήταν μικρούλης)!

Τι σημασία έχει άλλωστε! Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε!

Το κακό είναι ότι ο αγώνας εκείνων των παιδιών ακόμα δεν δικαιώθηκε!

Το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι ακόμα ζωντανό!

Οι πολιτικοί μας, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων που τότε ήταν εκεί και το φώναζαν, αλλά που στη συνέχει αλλοτριώθηκαν, κατόρθωσαν να στερήσουν το ψωμί του κοσμάκη, εξαθλιώνοντας τη χώρα. Η παιδεία ακόμα σούρνεται για να μη πω ότι είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Το μόνο που έμεινε είναι η ελευθερία της σκέψης και του λόγου που και αυτή κινδυνεύει.

Ωστόσο ο αγώνας των φοιτητών και του κόσμο υπήρξε! Δεν έχει σημασία αν σ’ αυτή την εξέγερση οφείλεται η πτώση της χούντας. Δεν έχει σημασία ποιόν απεικονίζει το κεφάλι. Το κεφάλι είναι το σύμβολο του αγώνα και των θυσιών στο βωμό της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου.

Η επέτειος του πολυτεχνείου πρέπει να εορτάζεται ανελλιπώς, για να υπενθυμίζει στους νεότερους τις θυσίες και τους αγώνες ενάντια σε κάθε δυνάστη είτε της πολιτικής, είτε της στρατιωτικής, είτε της θρησκευτικής εξουσίας. 

Ιδού λοιπόν η μικρή μου ιστορία!

Εκείνη την ημέρα 16 Νοεμβρίου του 1973 μετά τη δουλειά (ήμουν και φοιτητής και εργαζόμενος), πήρα τη Λευκούλα και πήγαμε στο πολυτεχνείο που απέχει μόλις 100 μέτρα από το σπίτι μας. Φωνάξαμε και μείς το σύνθημα για δυό-τρείς ώρες, κουβαλήσαμε και κάτι φάρμακα και μετά φύγαμε!

Το βραδάκι πήγαμε με φίλους σε μια ταβέρνα στην Κηφισιά.

Ήταν περίπου μία το πρωί όταν γυρίζαμε, από Αλεξάνδρας. Στο ύψος του ΙΚΑ είδαμε να περνάνε τανκς  που κατέβαιναν την Αλεξάνδρας..

Πιο κάτω κάτι αστυνομικοί μας είπανε να μη συνεχίσουμε με το αυτοκίνητο. Παρκάρισα κάπου εκεί και το κόψαμε με τα πόδια σχεδόν τρέχοντας, από την Χαριλάου Τρικούπη.

Σε λίγο είδαμε ένα αυτοκίνητο να κατεβαίνει ανάποδα. Σταμάτησε δίπλα μας. Ήταν κάτι παιδιά που πήγαιναν φάρμακα στο πολυτεχνείο. Μας πήραν και μας άφησαν Στουρνάρη και Πλατεία Εξαρχείων. Το σπίτι μας ήταν απέναντι.

Πλησιάζοντας είδαμε, από κάτω στην πυλωτή, καμιά 15αριά μπάτσους. Δεν προλάβαμε καν να πούμε ούτε, ότι μέναμε εκεί!

Μας πλάκωσαν στο ξύλο! Μας χτύπαγαν ανηλεώς. Της Λευκούλας της έσκισαν το χέρι και άρχισε να αιμορραγεί! Μετά κατάλαβαν ότι μέναμε εκεί. Κακήν κακώς μπήκαμε μέσα.

Περιποιήθηκα το τραύμα της Λευκούλας όσο μπορούσα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά άρπαξα το δίκαννο, το γέμισα με φυσίγγια που είχα για αγριογούρουνα και ξάπλωσα στο μπαλκόνι, απ΄ όπου έβλεπα κάτω την πλατεία! Οι μπάτσοι είχαν κρυφτεί στην πυλωτή.

Σε λίγο σκάνε μύτη από Α. Μεταξά τρία παιδιά. Βγαίνουν οι μπάτσοι με τα πιστόλια προτεταμένα και ο επικεφαλής διατάζει: Κωλόπαιδα σταματήστε!

Οι τρεις νεαροί κάνουν να γυρίσουν πίσω στην Α. Μεταξά.

Δεύτερη διαταγή: Ρίχτε τους!

10 με 15 πιστόλια εκπυρσοκροτούν. Οι δύο πρόλαβαν και έστριψαν. Ο τρίτος έπεσε!  Τον κύκλωσαν οι μπάτσοι και σκύψανε από πάνω του. Σε λίγα λεπτά κάποιος έφερε ένα περιπολικό όπου σέρνοντας τον βάλανε μέσα. Δεν αντιδρούσε. Ήταν νεκρός; ήταν βαριά τραυματισμένος; δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα! Πολύ αργότερα, όταν είχε πλέον πέσει η χούντα, είπαν για νεκρό στην πλατεία Εξαρχείων. Ήταν αυτός που έπεσε μπροστά στα μάτια μου; δεν ξέρω!

Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Θεός με φώτισε και δεν σήκωσα το δίκαννο. Θα σκότωνα δύο αλλά τώρα δεν θα υπήρχα για να σας διηγηθώ αυτή τη μικρή ιστορία! Κάθισα στο μπαλκόνι μπρούμυτα για αρκετή ώρα. Έπεφταν συνέχεια πυροβολισμοί, ενώ η Λευκούλα πόναγε πολύ!  

Την άλλη μέρα πρωί πρωί την πήγα στο νοσοκομείο της Αεροπορίας. Αν ο πατέρας της δεν ήταν, τότε, σμήναρχος – γιατρός, διευθυντής του νοσοκομείου, η Λευκούλα θα θρηνούσε ένα χέρι, καθώς το τραύμα ήταν πολύ βαθύ και είχε μολυνθεί!

Το απόγευμα μου χτυπάει το κουδούνι ο φίλος μου ο Γιώργος, δικηγόρος σήμερα, τραυματισμένος γερά! Ήταν μέσα στο πολυτεχνείο και τον είχαν χτυπήσει άσχημα. Τον περιέθαλψα όσο μπορούσα με τα φάρμακα που είχα πάρει από το νοσοκομείο.

Μου είπε ότι το τάνκ έλιωσε κάποιον μπροστά στην πόρτα χωρίς να είναι σίγουρος αν τελικά πέθανε! Οι στρατιώτες τους άφησαν να φύγουν όμως λίγο πιο κει, ήταν μπάτσοι με ρόπαλα που τους χτυπούσαν ενώ συγχρόνως πυροβολούσαν στον αέρα για εκφοβισμό.

Εκείνο το βράδυ αλλά και την επόμενη μέρα σκότωσαν αρκετούς γύρω από το πολυτεχνείο και αλλού.

Εύχομαι ποτέ πια να ζήσουμε τέτοιες στιγμές, ωστόσο οφείλουμε να μην αφήσουμε κανένα, ποτέ να μας στερήσει την ελευθερία μας, με κανένα τρόπο.

Να είμαστε άγρυπνοι και έτοιμοι να ξεσηκωθούμε ενάντια σε οποιοδήποτε δυνάστη εξωτερικό ή εσωτερικό!