ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ

      Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ζούμε σε έναν από τους ωραιότερους τόπους του κόσμου: Το Θιάκι μας!

      Ωστόσο και το καλύτερο έχει τα μειονεκτήματα του. Το μειονέκτημα του τόπου μας δεν είναι το τοπίο του Χειμώνα (αυτό είναι υπέροχο) ούτε το κρύο, ούτε οι βροχερές μέρες, ούτε οι φουρτούνες του Νοτιά.

      Είναι η εγκατάλειψη του νησιού από τους ίδιους του τους κατοίκους. Αν δε προσθέσουμε και την απομόνωση που μας επέβαλαν οι κυβερνώντες σε συνεργασία με τα επιχειρηματικά λαμόγια της Κεφαλονιάς, αλλά και την υποβάθμιση με τη στέρηση κάθε είδους δημόσιας αρχής και κυρίως την υποβάθμιση των ιατρικών υπηρεσιών, καθιστούν τη χειμερινή διαμονή στο νησί μας εξαιρετικά δύσκολη.

      Ακόμα δυσκολότερη γίνεται από την μερική ως παντελή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των μόνιμων κατοίκων, η οποία οξύνθηκε τελευταία με αιτία την οικονομική κρίση. Χειρότερη είναι η κατάσταση στη Βόρεια Ιθάκη λόγω της αραιοκατοίκησης αλλά και της απόστασης από το Βαθύ όπου λαβαίνουν χώρα κάποιες εκδηλώσεις.

      Έτσι λοιπόν για λόγους ψυχολογικούς, όπως θα έλεγε φίλος μου ψυχολόγος, επιβάλλεται η χειμερινή απόδραση, με τον τρόπο που ο κάθε ένας μπορεί.

      Στα πλαίσια λοιπόν αυτά αποδράσαμε και μεις, κατά τη διάρκεια των εορτών, εκμεταλλευόμενοι την πρόσκληση φίλων για μερικές μέρες στη περιοχή της Αράχοβας, όπου έχουν το εξοχικό τους. Να διευκρινίσουμε ότι το εξοχικό δεν είναι στην Αράχοβα αλλά στη θάλασσα, μισή ώρα κάτω από το νεοπλουτίστικο χειμερινό θέρετρο.

      Ωραία και η θάλασσα αλλά το χειμώνα σε τραβάει το βουνό. Στο παρελθόν συνηθίζαμε κατά κόρον τις αναβάσεις και διαμονές στα βουνά της Ελλάδας.

ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ

      Έτσι λοιπόν ανεβήκαμε στον Παρνασσό με το τζιπ των φίλων μας.

      Ο Παρνασσός είναι ένα από τα ψιλότερα και ωραιότερα βουνά της πατρίδας μας. Τα Λιάκουρα (η κορυφή του) βρίσκεται σε ύψος περίπου 2500 μέτρων. Είναι συνδεδεμένο με τη μυθολογία αλλά και την ιστορία. Το βουνό ήταν αφιερωμένο στον Απόλλωνα ενώ εκεί ήταν το Κωρύκειο άντρο με τις νύμφες και η Κασταλία πηγή με τις μούσες. Εκεί και το κέντρο του κόσμου: το μαντείο των Δελφών.

      Ο Παρνασσός είναι κατάφυτος ειδικά στη δυτική πλευρά, με πολλά ορειβατικά μονοπάτια. Έχει σπήλαια, βάραθρα, πηγές και καταπληκτικά τοπία.

      Δεν παραλείπουμε να πούμε ότι εκεί βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο που συγκεντρώνει κάθε σαββατοκύριακο το «αφαν-κατέ» των Αθηνών τουτ’ έστι την κάθε νεόπλουτη Κατίνα που πάει εκεί για να κάνει επίδειξη στην καινούρια της φόρμα και μπότες, παριστάνοντας ότι κάνει σκι και βέβαια εμποδίζοντας τους πραγματικούς αθλητές του σκί.

Φυσικά ο προορισμός μας δεν ήταν το χιονοδρομικό!         Αυτό το εγκαταλείψαμε εδώ  και χρόνια με την εμφάνιση του νεοπλουτίστικου φαινόμενου.

      Ο προορισμός μας ήταν το Ε4 και το μονοπάτι που οδηγεί στο Κωρύκειο άντρο. Έτσι αναγκασθήκαμε να περάσουμε από τα Λιβάδια.

      Εκεί διαπίστωσα το μέγεθος της κρίσης και το κατάντημα που έφεραν οι κυβερνώντες τη χώρα, από τα δεκάδες ημιτελή συγκροτήματα από μικρά σπιτάκια-στουντιο που προορίζονταν για χειμερινά καταλύματα νεόπλουτων και που τώρα βέβαια είναι αδύνατον να πουληθούν.

      Έπρεπε να διασχίσουμε  μέρος του δρόμου που πάει στα Κελάρια, με πλήθος Πόρσε καγιέν, τζιπ μερτσένες,  ΒΜW και εκατοντάδες άλλα πολυτελή αυτοκίνητα. Αναρωτήθηκα γιατί ο Αντώνης Βενιζέλος, σόρυ ο Βαγγέλης Σαμαράς ήθελα να πω, δεν στέλνει τη ΣΔΟΕ να καταγράφει ένα ένα τα καγιέν και τα μερτσένες και μετά να επιβάλει «πόθεν έσχες ρε μάγκα» αλλά θα μου πείτε λαμόγιο, λαμόγιου μάτι βγάζει;

      Έτσι λοιπόν αφού κατορθώσαμε να περάσουμε από τον προαναφερθέντα συρφετό οδηγήσαμε μέχρι το μονοπάτι. Ψυχή στο μονοπάτι!!!

ΤΟ ΤΖΙΠ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ HONDA CRV

      Δυστυχώς δεν κατορθώσαμε να φτάσουμε μέχρι το Κωρύκειο άντρο. Μετά από τρία περίπου τέταρτα πορείας, εγκαταλείψαμε. Το μαλακό χιόνι γίνονταν όλο ένα και πιο βαθύ και χρειάζονταν ρακέτες που δεν είχαμε. Το πόδι μας βούλιαζε στο χιόνι μέχρι το γόνατο και ήταν πολύ κουραστικό, αν όχι αδύνατο, το περπάτημα. Επιπλέον η κοπέλα του φίλου μας δεν είχε κατάλληλα ρούχα χιονιού. Έτσι αναγκασθήκαμε να σταματήσουμε σε ένα υπέροχο ξέφωτο από όπου και προέρχονται οι φωτογραφίες που ακολουθούν.

      Παραμείναμε περίπου μία ώρα.

      Ο γυρισμός στο δρόμο που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο ήταν λιγότερο κουραστικός, για να μεταβληθεί σε εφιάλτη από το πλήθος των πολυτελών τζιπ που βιάζονταν να μας περάσουν τσουλώντας και ντεραπάροντας.

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΜΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΧΙΟΝΙ 

      Τελικά φτάσαμε στα Λιβάδια όπου στις ταβέρνες γίνονταν το αδιαχώρητο. Άσε που οι περισσότερες είχαν μεταβληθεί σε ρεστοράν πολυτελείας. Ευτυχώς λίγο πιο έξω το κουτούκι του φίλου μου του Μπάμπη δεν είχε αλλοτριωθεί, έτσι φάγαμε τον παραδοσιακό βραστό τράγο με φορμαέλα σαγανάκι και στο τέλος το κέρασμα γιαούρτι με μελοκάρυδο.

      Πήραμε το δρόμο του γυρισμού σούρπο πλέον διαπιστώνοντας ότι στο Κωρύκειο άντρο μπορεί να μη φτάσαμε αλλά περάσαμε καλά.

      Αυτή λοιπόν ήταν η μικρή απόδραση μας, μια ανάπαυλα από την χειμερινή καθημερινότητα  του υπέροχου κατά τα άλλα νησιού μας.       

                 

Φωτογραφίες απο τον Δ. Συρμή

Μηχανή Canon 400D και κινητό Samsung Galaxy S3