ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ… Ραγίζει το αυγό του φιδιού

                                                                                                Του Ευθύμιου Βαρβαρίγου

«Είσαι δημόσιος υπάλληλος και  μιλάς;»

Μου είπε με οργή ο Μάκης,  την περασμένη Κυριακή στις Φρίκες.

Γιατί ρε Μάκη;

«Γιατί υπέγραφες κι εσύ τόσα χρόνια και είσαι υπεύθυνος για ότι ζούμε σήμερα»

??????????????????

«Είσαι  δημόσιος υπάλληλος! Μη μιλάς!»

Έτσι απλά.

Άργησα να καταλάβω. Ναι, δεν εξηγείται διαφορετικά. Έχω πιει κι άλλους καφέδες με το Μάκη. Γιατί ποτέ δε μου είπε ότι φταίω εγώ για την σημερινή κατάντια της χώρας; Είναι απωθημένα της ζωής αυτά, το ξέρω. Αλλά τόση υποκρισία; Μπορεί να κάνω λάθος και αν κάνω είμαι πάντα πρόθυμος να το δεχτώ.

Και συγνώμη να ζητήσω απ’ οποιονδήποτε. Δεν έχω πρόβλημα να ζητήσω συγνώμη. Η αναγνώριση του λάθους σου και η συγνώμη που ζητάς είναι και πιστοποιητικό ήθους. Προσπαθώ να το αποκτήσω. Ακόμη και υπό τον έλεγχο της νοητικής επάρκειας του κατηγόρου μου, η αφορμή έχει δοθεί. Πάντα με καλή πρόθεση λοιπόν…

Ο καημένος ο Μάκης θύμα διαδικτυακής πληροφόρησης;

Δημόσια πληροφόρηση σημαίνει δημόσια γνωστοποίηση γεγονότων. Όποιος δημοσιεύει ή δημοσιογραφεί φέρνει στο φως γεγονότα, πληροφορίες. Η δημοσιογραφία ως επάγγελμα καθαυτό πρέπει να περιορίζεται στην αυστηρή αποτύπωση των συμβαινόντων, των πληροφοριών και μόνο.

Όταν ταυτόχρονα με την δημοσίευση ασκείται και κριτική τότε τα πράγματα μπερδεύονται αφού άλλη είναι η γλώσσα της πληροφόρησης κι άλλη της κριτικής.  Η σύγχυση της πληροφόρησης και της κρίσης των πληροφοριών είναι επικίνδυνη και εγκυμονεί την ανάδειξη μιας φασιστικής εκφοράς προσωπικών εκτιμήσεων που στόχο έχουν να επηρεάσουν την ελεύθερη κρίση των «καταναλωτών».

O δημόσιος λόγος είναι ο φορέας του ήθους, της παιδείας, του χαρακτήρα εκείνου που τον εκφέρει.  Και είναι άλλο πράγμα ο λόγος, η γλώσσα, να εκφράζει και να σέβεται τα ιδανικά έστω και ενός ανθρώπου της κοινωνίας εκείνου που την ασκεί και άλλο να υπηρετεί σκοπιμότητες και ιδιοτελή συμφέροντα.

Η δυνατότητα χρήσης των σύγχρονων μέσων δημοσιότητας επιτρέπει τη δημόσια παρουσία μέσω του λόγου, σε όλους τους ανθρώπους. Το διαδίκτυο κατακλύζεται –και μας κατακλύζει- από επίδοξους δημοσιολόγους κάθε κατηγορίας.  Περίοπτη θέση καταλαμβάνουν  και επαναλαμβάνονται, οι καταλαμβανόμενοι από μια γλώσσα ασύστολου παραμιλητού. Γλώσσα ακατάσχετη, υβριστική, γλώσσα του τίποτα, όμως γλώσσα του υπολογισμένου φανατισμού. Γλώσσα που φανερώνει απουσία ήθους και προκαλεί ναυτία σε κάποιους που ακόμη θέλουν να θαυμάζουν το λειτούργημα της ομιλίας. Γλώσσα που με το πρόσχημα της πληροφόρησης, μέσα από μια βασανιστική και ενίοτε με επιστημονική τάχα επικάλυψη φλυαρία, ισοπεδώνει νοήματα, γελοιοποιεί ιδέες, εκπορνεύει όσια και ιερά.

  Ζούμε τον βρωμερό κατακλυσμό απορριμματικού λόγου που όμως σέρνει πίσω του την κενή εσωτερικότητα, την προσωπική μοναξιά των εκφερόντων.  Γλώσσα εξαπατημένη τελικά από την ίδια την τεχνολογία που νομίζει πως εκμεταλλεύεται.

Βαθιά αρρώστια, ευτελείς λέξεις. Γι’ αυτό και ο λόγος αυτός είναι ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΣ!

Τι είναι όμως αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να επαναλαμβάνει ΨΕΥΔΩΝΥΜΩΣ το λόγο του, με στόχο τη συκοφαντία ανθρώπων για να ερεθιστεί η ακόρεστη αναίδεια της μάζας.

Τι είναι αυτό που τον οδηγεί στην αδίστακτη παραβίαση του πνευματικού ασύλου του άλλου, με την καλλιέργεια της υπόνοιας ή υποψίας; Είναι μίσος, είναι φθόνος,  ή μια επώδυνη αίσθηση κενού που συνειδητά ή ασυνείδητα τον κατακλύζει; Κάτι απ’ αυτά, ή όλα αυτά  «δικαιολογούν»  την ύπαρξή τους σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο ψέμα και την υποκρισία. Κοινωνία χωρίς υψηλούς στόχους, χωρίς συνείδηση του δικαιώματος του άλλου να ασκείται σιωπηλά στην πνευματική του ελευθερία. 

Σε μια βαριά αρρωστημένη εποχή, σε καιρούς σήψης και διαφθοράς, «καιρούς μετα-ανθρώπινους», τα μυαλά βρωμίζουν, οι θεσμοί εξαθλιώνονται, οι κοινωνίες σκουληκιάζουν και δεν υπάρχει δυνατότητα χρηστής διαχείρισης των πανίσχυρων  μέσων δημοσιότητας στα οποία όλοι έχουν πρόσβαση. Δεν υπάρχουν υψηλά ηθικά κριτήρια για να κατευθύνουν τη χρήση τους.

ΨΕΥΔΩΝΥΜΩΣ λοιπόν όπως ο κανένας Οδυσσέας. Όμως η ψευδωνυμία, η ανωνυμία  δεν ακυρώνει τα αποτελέσματα της πράξης. Και το αποτέλεσμα της πράξης είναι ο καημένος ο Μάκης.

Μην ξεχνάτε όμως ότι ο Οδυσσέας εξαιτίας της «ανωνυμίας» του καταδιώχτηκε και βασανίστηκε από τον Ποσειδώνα.

Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος έχει υποχρέωση να γίνει και να μείνει ως το τέλος του Άνθρωπος και για να το πετύχει αυτό πρέπει να προστατεύει τον ιδιωτικό του βίο αλλά και το πνεύμα του.

Ας γνωρίζει ο αρθρογράφος – δημοσιογράφος ή ότι άλλο –γράφος με τα πολλά ψευδώνυμα ότι ο Λεονάρντο ντα Βίντσι έλεγε πως...

«ο άνθρωπος μετά τα σαράντα του χρόνια είναι υπεύθυνος για τη φυσιογνωμία του. Ως τότε έχουμε αλλοιώσεις που επιτελεί η φύση. Αλλ’ από τότε κι ύστερα, η ψυχή ανεβαίνει, καλή ή κακή, χαρακτήρας μοχθηρός ή αγαθός, επιπόλαιος ή σταθερός, ειλικρινής ή απατεώνας κι αποτυπώνεται στη μορφή.  Αν έχεις πείρα επιμονή και προσοχή μπορείς να διαβάσεις τον άλλο σαν ανοιχτό βιβλίο»